در اواخر قرن نوزدهم، زمین‌های حاصل‌خیز قهوه در منطقه‌ی ریو رو به نابودی بودند. ادواردو گالینو(Eduardo Galeano)درکتاب "رگ‌های گشوده‌ی آمریکا لاتین" نوشت: «منطقه‌ی ریو به‌سرعت توسط گیاهی نابود شد که شیوه‌ی کشت مخربش جنگل‌ها را ویران، ذخایر طبیعی را فرسوده و تباهی عمومی به بار آورد». در نتیجه، کانون اصلی کشت قهوه به جنوب و غربفلات‌های سائوپائولو منتقل شد که بعدها به محور قدرت صنعت قهوه برزیل تبدیل گردید.

در ادامه، با افزایش مداوم قیمت‌ها در دهه‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰، کشت تک‌-محصولی قهوه برای ثروتمندان راهی هموار به نظر می‌رسید، به طوری‌که درسال ۱۸۶۷ اولین خط راه‌آهن به منطقه قهوه‌ی سانتوس(Santos) تکمیل شد. در دهه ۱۸۷۰، قهوه‌کارانی جدید به نام "پاولیستاهای سائوپائولو"(به مردمان اهل سائوپائولو گفته می‌شود(Paulistas of São Paulo))خواستار تحولات فناورانه بیشتر شدند، که این خواسته‌ها اغلب در راستای فروش قهوه‌ی بیشتر بود. در سال ۱۸۷۴ کابل زیردریایی جدید، ارتباط با اروپا را تسهیل کرد و تا سال بعدی یعنی سال 1875، ۲۹٪ کشتی‌های واردشده به بنادر برزیل به جای باد از نیروی بخار استفاده می‌کردند. 

در سال 1874 تنها ۸۰۰ مایل ریل وجود داشت؛ و تا سال۱۸۸۹ این تعداد به ۶۰۰۰ مایل رسید. خطوط اغلب مستقیماً از مناطق کشت قهوه به بنادر سانتوس یا ریو می‌رسیدند. این راه‌آهن‌ها نه تنها کشورها را به هم متصل می‌کرد، بلکه برای قوت بخشیدن به تکیه بر تجارت خارجی طراحی شده بودند. 

پس از سال ۱۸۵۰ و ممنوعیت واردات برده، قهوه‌کاران به آزمایش شیوه‌های جایگزین برای کار پرداختند. ابتدا مالکان هزینه انتقال مهاجران اروپایی را پرداخته و به آنان خانه، تعدادی درخت قهوه برای نگهداری و برداشت، و قطعه‌زمینی برای کشت غذای شخصی می‌دادند. در نتیجه مستاجران اروپایی با دادن قسمتی از محصولشان، بدهی هزینه‌ی حمل‌ونقل و سایر پیش‌پرداخت‌ها را پرداخت می‌کردند. البته از آنجایی که خروج مهاجران از مزرعه پیش از تسویه بدهی ، که معمولاً سال‌ها طول می‌کشید، غیرقانونی بود، این سیستم به بردگی بدهی (Debt Peonage) که شکل دیگری از برده‌داری بود، تبدیل شد. در نتیجه، شورش کارگران سوئیسی و آلمانی درسال ۱۸۵۶ دور از انتظار نبود.

سرانجام در سال ۱۸۸۴ کشاورزان اهل سائوپائولو نفوذ سیاسی کافی برای متقاعد کردن دولت برزیل به پرداخت هزینه حمل‌ونقل مهاجران را کسب کردند تا کارگران جدید بدون بدهی مضاعف وارد شوند. این مهاجران که اغلب ایتالیایی‌های فقیر بودند، به مزارع سائوپائولو سرازیر شدند و در ادامه بین سال‌های ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۴ بیش از یک میلیون مهاجر برای کار در مزارع قهوه وارد شدند. برخی سرانجام موفق به تملک زمین شدند، برخی دیگر، تنها به اندازه بازگشت به کشور خود دستمزد گرفتند. به دلیل شرایط بد کار و زندگی، اکثر مزارع از گروه‌های مسلح (Capangas)استفاده می‌کردند. فرانسیسکو آگوستو آلمیدا پرادو(Francisco Augusto Almedia Prado)، مالک بد ذات، زمانی که بدون محافظ در مزرعه‌اش قدم می‌زد، توسط مستاجرانش تکه‌تکه شد.

مترجم: ستایش حبیب‌زاده