ساکنان مستعمرات آمریکای شمالی که رسما تحت حاکمیت بریتانیا زندگی می‌کردند، به تقلید از کشور مادر (یعنی بریتانیای کبیر) به مصرف قهوه روی آوردند. به دنبال این واقعه در سال 1689 اولین قهوه‌خانه‌ی آمریکایی در بوستون(Boston) افتتاح شد، نکته آنجا بود که در آن زمان تفاوت چشمگیری میان قهوه‌خانه‌ها و میخانه‌ها وجود نداشت. برای مثال از اولین مکان‌های جالب در بوستون، می‌رسیم به "گرین دراگون"-(اژدهای سبز)- که در سال‌های 1697 تا 1832 به مکانی افسانه‌ای تبدیل شده بود، جایی که در آن هم قهوه سرو می‌شد و هم آبجو! اینجا همان‌جایی است که میزبان بزرگان انقلاب آمریکا یعنی جان آدامز (John Adams)، جیمز اوتیس(James Otis)، و پاول ریور(Paul Revere) بوده است، که گفته شده آنان اغلب، نقشه‌های انقلابی خود را در میان جرعه‌های قهوه و آبجو برنامه‌ریزی می‌کردند. بعدها دنیل وبستر(Daniel Webster) این مکان را به عنوان "ستاد فرماندهی انقلاب" خطاب کرد.

همانطور که قبل از این اشاره کردیم، در اواخر قرن هجدهم چای به نوشیدنی محبوب انگلیسی‌ها تبدیل شده‌ بود، شرکت هند شرقی با در دست داشتن انحصارات چای از مستعمرات خود، و از طرفی دیگر، جو ایجاد شده در شهرهای گوناگون، به تصویب قانون "تمبر"  در سال 1766 توسط شاه چارلز سوم دست‌زد، که یکی از جرقه‌های انقلاب آمریکا بود، و به منظور تصویب این قانون، دولت می توانست از چای مالیات بگیرد. پس از رسمی شدن این قانون، آمریکایی‌ها با شعار "حق مالیات، مشروط به حق رای" اعتراض خود را نشان‌دادند. در نهایت انگلیسی‌ها همه مالیات‌ها را لغو کردند، به جز مالیات بر روی چای!

در جواب این وقایع، آمریکایی‌ها مالیات‌های خود را پرداخت نکردند و به چای قاچاق کشور هلند روی آوردند. سپس شرکت هند شرقی با ارسال محموله‌های چای به آمریکا واکنش نشان داد، و آن‌ها را به بنادر بوستون، نیویورک، فیلادلفیا، و چارلستون فرستاد. معترضان شهر بوستون دست به اعتراض زدند و محموله‌های چای را به دریا ریختند، این حرکت شورشی که در سال 1773 رخ داد که به "مهمانی چای بوستون" معروف شد.

از آن لحظه به بعد اجتناب از چای به یک وظیفه میهنی آمریکایی تبدیل شده بود، در نتیجه قهوه‌خانه‌ها از این وضعیت سود می‌بردند. همانطور که بنجامین وودز لاباری در کتاب "مهمانی چای بوستون" اشاره کرده است: "موج نفرتی سنگین از چای سرتاسر مستعمرات را فرا گرفته بود." در ادامه، کنگره‌ی قاره‌ای، بیانیه‌ای رسمی علیه مصرف چای تصویب کرد. جان آدامز در سال 1774 در نامه‌ای به همسرش نوشت: "چای باید به طور کلی کنار گذاشته شود، و من باید از آن دل بکنم، هرچه زودتر بهتر!". و اما میانگین مصرف قهوه در مستعمرات از 0.19 پوند به ازای هر نفر در سال 1772 به 1.41 پوند در سال 1779 رسید، که یک افزایش چشمگیر "هفت برابری" محسوب می‌شد.

البته که اهالی شمالی آمریکا به این نکته توجه داشتند که کشت قهوه نسبت به چای، به مراتب به آنها نزدیک‌تر و در نتیجه ارزان‌تر بوده، ضمن اینکه یانکی‌ها(آمریکایی‌های ساکن شمال کشور) از تجارت برده که قهوه را ارزان‌تر می‌کرد سود می‌بردند. به تدریج و در طول قرن نوزدهم، آنها بیشتر به قهوه‌ای متکی شدند که در مناطق جنوبی نیمکره‌ی خودشان کشت می‌شد.

مترجم: ستایش حبیب‌زاده