پس از اینکه کشاورزان قهوه در برزیل به این نتیجه رسیدند که با استفاده از "سیستم مستاجران"، قهوه ارزان‌تر از برده‌داری تولید می‌شود، برای لغو برده‌داری در کشور خود پیش‌قدم شدند. این اتفاق زمانی رخ داد که پدرو دوم (Dom Pedro II)، امپراتور وقت برزیل، خارج از کشور بود. ولیکن، دخترش، پرنسس ایزابل (نایب‌السلطنه)، در ۱۳ مه ۱۸۸۸ «قانون طلایی» را امضا کرد که ۷۵۰ هزار برده باقی‌مانده را آزاد می‌کرد. یک سال بعد، کشاورزان به برکناری پدرو کمک کردند و جمهوری جدیدی تشکیل دادند که برای سال‌ها توسط قهوه‌کاران سائوپائولو و استان همسایه میناس گرایس(Minas Gerais) اداره می‌شد. 

 ولیکن حتی با امضای قانون لغو برده‌داری، آزادی بردگان هیچ بهبودی در وضعیت کارگران سیاهپوست ایجاد نکرد. مالکان ترجیح می‌دادند از مهاجران اروپایی استفاده کنند زیرا آنان را از نظر ژنتیکی برتر از آفریقایی‌تبارها می‌دانستند. این نگرش موجب حاشیه‌نشینی بیشتر سیاهپوستان شد. در سال‌های بعد تحت "سیستم مستاجران" تولید قهوه سر به فلک کشید. و از ۵.۵ میلیون کیسه درسال 1890 به 16.3 میلیون کیسه در سال 1901 رسید. کشت قهوه در دهه‌ی پس از لغو برده‌داری دوبرابر شد و تا آغاز قرن بیستم، بیش از ۵۰۰میلیون درخت قهوه در ایالت سائوپائولو رشد می‌کرد، و در نتیجه، برزیل جهان را با قهوه اشباع کرد. این وابستگی شدید به یک محصول، تأثیر مستقیمی بر رفاه مردم برزیل گذاشت. بعدها یک نویسنده‌ی آن دوران می‌نویسد:« بسیاری از مواد غذایی اساسی که می‌توانست در خود برزیل کشت شود، همچون آرد، هنوز وارد می‌شود. و برزیل به‌دلیل افراط در کشت قهوه و غفلت از تولید مواد غذایی ضروری، رنج شدیدی خواهد کشید.»

مترجم: ستایش حبیب‌زاده