طبق آخرین آمار 125 میلیون نفر در جهان به نوعی از طریق قهوه، گذران عمر می کنند. برای بسیاری از این افراد این شغل آبا و اجدادی است و آن را انتخاب نکرده اند. همچنین بسیاری از این افراد قادر به کسب حداقل درآمد پایدار و تضمین شده نیستند. شاید این سوال برای شما پیش آید که اولین محصول تجاری جهان با این طیف وسیع طرفدار، مصرف کننده ثابت و انواع فرآوری های متفاوت، چگونه نمی تواند حداقل معاش را برای کشاورزانش به ارمغان آورد؟
مسلما دلایل متفاوتی چنین شرایطی را ایجاد کرده است، ولی یکی از عمده ترین آنها می تواند این باشد که قهوه به صورت کالای تجاری در بورس های جهانی قیمت گذاری می شود و در قیمت گذاری کلان کیفیت قهوه تاثیری روی تعیین قیمت آن در مراکز بورس ندارد. معیار اصلی قیمت گذاری، ایجاد تعادل در عرضه و تقاضا در سطوح جهانی است. اصولا قهوه زمانی در بورس جهانی گران می شود که به نحوی تقاضا از عرضه پیشی بگیرد. اتفاقات سیاسی یا تغییرات آب و هوایی که به کاهش تولید منجر شود، در افزایش قیمت تاثیر گذار هستند. همچنین احتکار و امحای این محصول از سوی واسطه ها برای کنترل قیمت بازار صورت می گیرد. هر روزه نگاه جهان به بورس نیویورک است تا بر اساس قیمت روز و مدت زمان تعیین شده، قراردادها منعقد شود. قیمت پایه قهوه در بورس نیویورک اصطلاحا «سی کنتراکت پرایس» نامیده می شود و در پایین ترین سطح قرار می گیرد. معمولا واسطه ها با انواع تکنیک ها و قراردادهای متفاوت قیمت های بالاتری را از خریداران قهوه دریافت می کنند ولی تولید کنندگان در جریان این شعبده بازی های استعماری نیستند و اگر هم مطلع باشند کاری از دستشان ساخته نیست.