در طول جنگ داخلی، دو اختراع، صنعت نوپای قهوه را متحول کرد. البته که هر دو با هدف بهره‌برداری از اقتصاد به‌وجود آمده‌ی دوران جنگ، توسعه یافته‌‌بودند، ولیکن به خوبی توانستند اثر خود را باقی بگذارند. نخستین اختراع در سال ۱۸۶۲با تعدادی اندک وارد بازار مصرف شد. قیمتش ناچیز و مورد قبول بود، که باعث می‌شد میان طبقه کارگر مقبول‌تر واقع شود، دارای کیسه‌ی کاغذی ارزان‌قیمت بود، و سبک ‌وزن و بادوام.

دومین اختراع که در سال ۱۸۶۴ توسط جابیز بِرنز(Jabez Burns) ساخته شد، دستگاه "برشته‌کن تخلیه خودکار" بود که به آن (Self-emptying roaster) گفته می‌شد. این دو دستگاه در آن زمان، یک رویداد غیرمنتظره محسوب می‌شدند.

برنز که در نوجوانی از انگلستان به ایالات متحده مهاجرت کرده بود، برادرزاده‌ی یک واعظ مشهور انگلیسی بود. گفته می‌شود که برنز از او ترویج مذهب، انزجار از مشروبات الکلی، اعتماد به نفس بیش از حد، و علاقه به قهوه را به ارث برده بود.

جابیز بِرنز جوان در بهبهه‌ی جنگ، و پیشامد فرصت، از شغل خود به عنوان حسابدار یک کارخانه‌ی آسیاب قهوه استعفا داد تا بر روی اختراع نوینش تمرکز کند. او در سال‌های متوالی،مجموعه‌ای از اختراعات را به ثبت رساند. از آن پس او خود را "جابیز بِرنزِ مخترع" نامید.

کارکرد دستگاه برنز ساده بود. با استفاده از یک مکانیسم پیچ دوگانه هوشمند، اختراع او دانه‌ها را به طور یکنواخت در محفظه به بالا و پایین حرکت می‌داد. بهترین ویژگی‌اش این بود که وقتی دربِ دستگاه را باز می‌کردند، دانه‌ها به شکلی منظم درون سینی خنک‌کن ریخته می‌شد.

در طول پانزده سال بعد، صدها دستگاه قهوه برنز به فروش رسید، زیرا ایالات متحده با سرعتی شگفت‌آور به جامعه‌ای " مصرف‌کننده " تبدیل شده بود که به محصولات تولید انبوه و مشتری-محور متکی بود. هر شهر با هر اندازه‌ای، برشته‌کن مخصوص به خود را داشت که درجه‌ای از یکنواختی را به فرآیند برشته‌کاری قهوه معرفی کرد. 

به زودی، یک مغازه‌دار اهل پیتسبرگ (Pittsburgh شهری در پنسیلوانیا ) به نام جان آرباکل (John Arbuckle) با نمایش چگونگی فروش کالاهای ارزان از طریق استانداردسازی، بازاریابی، و برندسازی، صنعت نوپای قهوه را دست‌خوش تغییراتی کرد.

مترجم: ستایش حبیب‌زاده