با اینکه کشور همسایه، یعنی اتیوپی به موطن قهوه مشهور است، اما در کنیا تا همین اواخر قهوه تولید نمی شد. اولین اطلاعات مستند در خصوص واردات قهوه به سال 1893 برمی گردد یعنی زمانی که مبلغان مذهبی فرانسوی تبار درختان قهوه را از جزیره رئونیون به این کشور آوردند. اغلب بر این باورند که نوع قهوه وارد شده از نوع بوربون بوده و اولین محصول در سال 1896 به دست آمده است.

در ابتدا قهوه در مزارع وسیع و تحت قوانین استعماری بریتانیا تولید می شد و محصول بدست آمده در شهر لندن به فروش می رسید. در سال 1933 قانون مربوط به کشت قهوه به تصویب رسید و انجمن قهوه کنیا بنیانگذاری گردید که عواید حاصل از فروش قهوه را به خود کنیا باز می گرداند. در سال 1934 سیستم حراج تاسیس شد که تا امروز نیز مورد استفاده است; یک سال بعد قوانینی برای رتبه بندی قهوه بوجود آمد که به بهبود کیفیت آن کمک می نمود.

کمی پس از شورش مائو مائو در اوایل دهه 1950، قانون زراعتی به تصویب رسید تا بموجب آن درآمد بیشتری عاید خانواده هایی گردد که از طریق کشاورزی و تولید محصولات با ارزش امرار معاش می کنند. این عمل بعنوان "طرح سویننرتون" شناخته شد که از نام یک مقام رسمی در بخش کشاورزی گرفته شده است.

این امر آغاز انتقال محصولات قهوه از بریتانیا به کنیا بود. اثر آن بر روی محصول خرده ملاکان، با افزایش درآمدی آنان از 2/5 میلیون پوند در سال 1955 به 14 میلیون پوند در سال 1964 قابل توجه بود. به طرز قابل ملاحظه ای، سهم محصولات قهوه از این افزایش 55 درصد بود.

کنیا در سال 1963 استقلال خود را بدست آورد و اکنون بطور پیوسته انواع قهوه را با کیفیت بالایی تولید  می کند. توسعه و تحقیقات در کنیا بسیار مورد توجه قرار گرفته است و خیل عظیمی از کشاورزان آموزشهای فراوانی در مورد تولید قهوه دیده اند. سیستم حراج قهوه کنیا باید با بهبود بخشیدن به بهای قهوه به تشویق تولیدکنندگانی که به کیفیت قهوه توجه می کنند کمک نماید ،اما با وجود اینکه خریداران قیمت بالایی برای بهترین نوع قهوه پرداخت می نمایند وجود فساد در سیستم ممکن است مانع دستیابی کشاورزان به این مزایا شود.

رتبه بندی

صرف نظر از آنکه محصولات قهوه صادراتی کنیا قابل رهگیری باشند یا نه این کشور از یک نوع رتبه بندی برای تمام انواع قهوه های صادراتی خود استفاده می کند. همچون بسیاری از کشورهای دیگر، سیستم رتبه بندی بر اساس ترکیبی از سایز و کیفیت دانه هاست.تعاریف بوضوح معنی سایز را مشخص می کنند و تا حدی بر این باور است که کیفیت دانه ها با اندازه آنها ارتباط مستقیم دارد. گرچه این درست است و قهوه های گروه AA  اغلب نوع ممتازی از قهوه هستند اما من اخیرا در بعضی از محصولات دیده ام که قهوه های گروه AB پیچیده تر و دارای کیفیت بالاتری نسبت به خیلی از قهوه های گروه AA هستند.

-E به این گروه از قهوه قهوه فیلی اطلاق می گردد که از نظر سایز بسیار بزرگ هستند، از اینرو غالبا وسعت کشت این گونه قهوه ها نسبتا کوچک می باشد.

-AAاین رتبه، رتبه معمول برای دانه های بسیار بزرگ یعنی بالاتر از سایز 18 (صفحه 40 را مشاهده فرمائید) یا 22/7 میلیمتر است. معمولا این قهوه ها بالاترین قیمت را دارند.

-AB این رتبه ترکیبی از گروه A (سایز 16 یا 80/6 میلیمتر) و گروه B (سایز 15 یا 20/16 میلیمتر) است. این رتبه حدود 30% تولید سالانه کنیا را شامل می شود.

-PB این رتبه برای قهوه پی بری (Pea berry) است که به قهوه ای اطلاق می شود که بجای انکه درون گیلاس قهوه دو دانه قهوه رشد کند فقط یک دانه قهوه رشد کرده است.

-C این رتبه در ذیل رتبه AB قرار می گیرد. بعید است اگر در این رتبه قهوه با کیفیت بالا پیدا شود.

-TT باز هم رتبه پائین تر، معمولا شامل دانه های کوچکتر می شود که از گروه های AA, AB و E سوا      شده اند.از نظر دانسیته، ضعیفترین دانه ها معمولا از گروه TT هستند.

T- پائین ترین رتبه که اغلب شامل خرده شکسته های قهوه است.

 -MH/ML این حروف اختصار به کلمات Mbuni Light و Mbuni Heavy اشاره دارد. Mbuni نامی است که به پروسه طبیعی قهوه اطلاق می گردد. این نمونه ها بعنوان کیفیت پائین قهوه شناخته می شوند که اغلب شامل دانه های کال و یا ترشیده اند و به قیمتهای خیلی پایین فروخته می شوند. این گروه از قهوه، حدود هفت درصد محصول سالانه را تشکیل می دهد.

رهگیری

قهوه کنیا هم در مزارع بزرگ و هم بوسیله خرده ملاکان بعمل آمده و سپس محصول به ایستگاههای شستشوی محلی ارسال می گردد. این بدان معناست که رهگیری قهوه های املاک خصوصی کاملا امکان پذیر است، اما در سالهای اخیر قهوه های باکیفیت بالاتر بطور فزاینده ای از خرده ملاکان بدست می آید.

محمودی

خانه قهوه تخصصی